Storm en stilte

Er is maar één tel voor nodig. Eén seconde, waarin ons leven een volkomen andere wending krijgt. Het ene moment ben je nog samen, het volgende moment deel je het leven voor altijd met het leven wat in je groeit. Die ene seconde, waarin je merkt dat je leven verwacht, verandert je leven volledig. Zo is het ook de andere kant op. Eén moment. Het ogenblik dat je te horen krijgt dat een ernstige ziekte je lichaam verwoest, waarna je leven altijd anders zal verlopen. Het moment dat politie voor je deur verschijnt met de mededeling dat je partner verongelukt is. Of het moment waarin het bericht wordt uitgesproken dat een kind nooit meer thuis zal komen.

Momenten van rouw. In alle verscheidenheid. Soms vraag ik me wel eens af: “Welke rouw is nu het ergst?” Ik kan er geen antwoord op geven. In ons gezin zijn we tot nu toe bespaard gebleven voor het rouwen om ons kind. In onze familie hebben we dit verdriet meerdere keren meegemaakt. Beroepsmatig denk ik dat het verliezen van je kind de ergste rouw is die een mens kan meemaken. Maar hoe zit het dan met mensen die nooit het geluk mochten ervaren van het krijgen van kinderen? Dat is toch ook rouw. Of een miskraam. Is dat dan ongeboren rouw? En mensen die meerdere kinderen tegelijk kwijt raken door bijvoorbeeld een wanhoopsdaad in huiselijke kring? Is dat dubbele rouw? Het verliezen van je baan, je gezondheid, je dromen, je toekomst, je hart… Allemaal vormen van rouw.

Dierbare vrienden van ons maakten een beproefde vorm van rouw mee. Enkele jaren geleden schreven zij zich met twee broers en schoonzussen in voor de landelijke fietsdag. Gezellig gingen ze met elkaar en gevulde fietstassen met koffie en lekkere broodjes op stap. De smalle dijk langs een riviertje werd de onheilsplek die hun zomerse fietsdag in één klap volledig zou veranderen. Een illegale dronken automobilist, op de vlucht in een gestolen auto, reed met hoge snelheid frontaal op het groepje fietsers in. Een broer overleed enkele weken later aan de gevolgen van zijn verwondingen. Diens vrouw raakte ernstig gewond en zal altijd invalide blijven. Dagelijks draagt zij de littekens als zichtbaar bewijs van het onheil met zich mee. Onze vrienden en hun familie hebben na jaren de storm in hun hart verruild voor stilte. Zij hebben de dader vergeven. Oprecht vergeven uit zielenood, omdat ze niet wilden dat hij hun levens ook nog zou verwoesten. Een levenskunst waar ik mijn hoofd voor buig.

Verdriet en rouw. Partners in levenswandel. In alle verscheidenheid. Het is niet aan mij om te oordelen over rouw. Wanneer rouw bijvoorbeeld terecht is of “eindelijk maar eens over” moet zijn… Het is aan ieder persoonlijk om het te beworstelen, binnenste buiten te keren, te beleven op ieders tijd en naar ieders vermogen… om vanuit die beleving het leven weer te willen leven zoals het je gegeven is. “Van alles waarover je waakt, waak vooral over je hart, het is de bron van je leven”. Oude woorden die door de eeuwen heen hun kracht hebben bewezen. Moge deze woorden, in stilte uitgesproken, ook de harten in ons dorp raken…


Januari 2009


Reacties op deze column? U kunt hieronder reageren